Tien dagen niet kunnen zoeken met een metaaldetector is op zich niet lang tenzij je een strandzoeker bent en deze periode in de zomermaanden valt. Mijn besluit in 2018 stond dan ook vast. De gezinsvakantie mocht en zou geen onderbreking meer vormen tijdens de zomermaanden. De zoektocht naar een alternatief om toch te kunnen detecteren tijdens deze gezinsvakantie kon beginnen.

De zoektocht was zeker niet evident omdat ik moest rekening houden met verschillende factoren waarvan de belangrijkste was het land van de reisbestemming. Omdat er in 2019 opnieuw gekozen werd om af te reizen naar Griekenland, nam ik in eerste instantie de regelgeving van dit land onder de loep. De Grieken zijn terecht erg gesteld op hun erfgoed waardoor zoeken met een metaaldetector globaal gesteld verboden is tenzij je over een vergunning beschikt uitgereikt door het ministerie van cultuur.

Omdat het niet mijn bedoeling was om te detecteren in het binnenland maar op het strand / aan de kust van het hotel ging ik verder op zoek naar een regelgeving aangaande metaaldetectie op stranden. Na wat extra studiewerk leerde ik dat metaaldetectie op stranden wel toegelaten kan worden door de lokale politie / overheid. Ik nam vervolgens contact met het hotel waar we zouden verblijven, lichtte mijn intenties tijdens mijn verblijf toe waarop zij mijn vraag verder onderzochten. Na enkele dagen ontving ik reeds de verlossende e-mail dat ik mits het aan de dag leggen van de nodige discretie (lees: niet zoeken tussen de zonnende badgasten) op het strand van het hotel mocht detecteren.

Met de toestemming op zak ging ik vervolgens op zoek naar een passende metaaldetector om mee te nemen. Het woord discretie bleef daarbij in mijn hoofd hangen. Zo leek het mij belangrijk om niet alleen discretie aan de dag te leggen tijdens mijn zoeksessies op het strand maar ook tijdens het reizen. Het mag dan alvast geen probleem zijn om metaaldetectoren in- en uit te voeren in Griekenland maar je zal maar de über gemotiveerde security agent aan je been hebben die geen notie heeft van metaaldetectie.

Omdat detecteren op het strand in Blankenberge al genoeg aandacht met zich meebrengt, leek het mij geen optie om openlijk te detecteren op het Griekse strand. Ik richtte mijn blik bijgevolg op het water. Te meer omdat we met het gezin regelmatig gaan snorkelen en metaaldetectie makkelijk kan toegevoegd worden aan deze activiteit.

Na wat opzoekwerk en het bekijken van verschillende you tube filmpjes waaronder die van The Dutch Metal Hunters kocht ik de Quest Scuba Tector aan. Deze detector (eigenlijk een omgebouwde en verder ontwikkelde pinpointer) leek mij prijs kwaliteit gezien de beste aankoop rekening houdend met mijn verwachtingen en doelstelling.

Gelijktijdig met de Quest Scuba Tector kocht ik tevens een snorkelmasker aan. Ik koos voor het easybreath snorkelmasker uit het Subea gamma van Decathlon.

Na zowel het uitgebreid testen van zowel de Quest Scuba Tector als het easybreath snorkelmasker was het eind juni 2019 eindelijk tijd voor het echte werk namelijk, al snorkelend detecteren in Griekenland.

De eerste horde die genomen diende te worden was de bagagecontrole in de luchthaven van Zaventem. Omdat de Quest Scuba Tector over een lithium batterij beschikt, kan hij niet vervoerd worden in het ruim van het vliegtuig. Je moet de Quest Scuba Tector dus meenemen in je handbagage daar lithium batterijen spontaan kunnen ontbranden.

Aangekomen bij de bagagecontrole kreeg ik de klassieke vragen voorgeschoteld van de veiligheidsagente namelijk: hebt u vloeistoffen bij en gelieve u ipads, gsm en laptops uit uw handbagage te halen. Ik voegde daar, plichtbewust als ik ben aan toe, of ik ook mijn metaaldetector niet uit de handbagage moest halen. De veiligheidsagente verzekerde me dat die niet noodzakelijk was. Waarschijnlijk had ze mijn vraag niet goed begrepen want één minuut later werd mijn trolley apart gezet voor verdere controle. De collega van de veiligheidsagente wist al evenveel van metaaldetectie als mijn grootmoeder daar aan zijn blik duidelijk te zien was dat hij niet wist wat dat oranje ding was dat hij uit mijn trolley haalde. Zijn hand ging vervolgens omhoog en de luchthavenpolitie kwam er bij. Gelukkig had deze agent wel kennis van zaken en ontving ik groen licht om verder te reizen met de Quest Scuba Tector.

Uit nieuwsgierigheid deed ik exact hetzelfde bij de bagagecontrole in Griekenland voorafgaand aan de terugvlucht naar België. Tot mijn verbazing werd mijn trolley ditmaal niet apart genomen maar was het mijn echtgenote haar tas die aan een extra controle werd onderworpen. Vochtige doekjes vormen in Griekenland blijkbaar een groter veiligheidsrisico dan een Quest Scuba Tector. Alle gekheid op een stokje geeft dit wel aan dat het in- en uitvoeren van metaaldetectoren voor de Griekse overheid geen probleem is.

Eens aangekomen dwaalde mijn blik onmiddellijk af naar het water. Het vlakke heldere water had het effect van een rode lap op een stier. Niet veel tellen later was ik dan ook aan het snorkelen met de Quest Scuba Tector in de hand en het easybreath snorkelmasker op mijn gezicht.

Net zoals met iedere nieuwe metaaldetector is het in eerste instantie wat wennen aan de zowel de detector als de omstandigheden. Desalniettemin is de Quest Scuba Tector makkelijk in gebruik.

Een minuut nadat je het water hebt betreden ben je al volop aan het detecteren. Met de on/off knop schakel je de Quest Scuba Tector makkelijk aan en uit.  Bij het aanzetten trilt de detector en licht het lampje op de zoekspoel op. Het sein om te starten met detecteren.

De Quest Scuba Tector beschikt over de drie modes:

1. Geluid
2. Trillen
3. Geluid en trillen

Door gebruik te maken van de mode knop kan je van mode wisselen. In eerste instantie maakte ik gebruik van zowel geluid als trillen maar al snel schakelde ik over naar enkel trillen. Ik maakte deze keuze omdat het geluid tijdens het snorkelen geen meerwaarde vormde en ik overtuigd was dat ik de batterij wat kon sparen door enkel gebruik te maken van de mode trillen.

Naast het aanzetten van de Quest Scuba Tector alsook het kiezen van een mode selecteerde ik tevens het hoogste gevoeligheidsniveau. Dit niveau selecteren leek mij tijdens mijn zoeksessies noodzakelijk om zeker geen objecten te missen. Gevoeligheidsniveau vier selecteer je door de mode knop ingedrukt te houden en vervolgens herhaaldelijk op de on/off knop te drukken.

Ik maakte tijdens de zoeksessie ook gebruik van de LED light control. Een handige tool wanneer de zichtbaarheid onder water wat minder wordt.

De Quest Scuba Tector beschikt zowel over een snorkel- als duikmodus. Omdat ik enkel snorkelde heb ik uiteraard geen gebruik gemaakt van de duikmodus en kan ik hieromtrent ook geen oordeel vellen.

Ik was een half uur aan het detecteren (ik had al een muntje gevonden) toen plotsklaps de Quest Scuba Tector trilde en vervolgens uitviel. Na tien seconden van paniek herinnerde ik me dat de Quest Scuba Tector beschikt over een power saving feature en zichzelf uitschakelt indien je drie minuten niets gedetecteerd hebt.

Éénmaal onderwater voldeed de Quest Scuba Tector aan de verwachtingen. Hij ligt makkelijk in de hand, doet geen vreemde, onverwachte zaken (muv de uitschakeling omwille van de power saving mode) en reageert snel op verborgen objecten. Ik kan alvast niet wachten om hem nog eens uit te testen op een andere locatie.

Tijdens mijn zoeksessie vond ik hoofdzakelijk munten (zowel euro’s als Russische). Veel afval groef ik niet op met uitzondering van enkele treklipjes, vijsjes en onherkenbare stukjes metaal. Jammer genoeg kon ik geen sieraden vinden maar hadden ze er gelegen had ik ze zeker kunnen bovenhalen met de Quest Scuba Tector. Hij bewees namelijk dat hij in staat is om kleine/fijne stukjes te localiseren. Op het einde van de reis begon het aantal muntjes dat ik kon localiseren eveneens te dalen wat mijn vermoeden sterkt dat ik het strookje water aan het strand van het hotel relatief leeg heb achtergelaten.

Het LED lichtje op de Quest Scuba Tector begint te pinken wanneer de batterij bijna leeg is. Ik snorkelde in sessies van ongeveer twee uur en moest de detector niet veel opladen. De Quest Scuba Tector opladen gaat relatief snel. In twee à drie uur beschik je terug over een volle batterij. Tijdens het opladen gaat het lichtje op de zoekspoel steeds sneller pinken om uiteindelijk te blijven branden als de batterij vol is.

Het easybreath snorkelmasker uit het Subea gamma van Decathlon voldeed tevens aan de verwachtingen. Het beloofde paronamisch zicht is aanwezig, het masker beslaat niet tijdens de snorkelsessies en het onder water ademhalen gaat een pak makkelijker dan met een klassieke, losse snorkelset. Daarenboven sluit het snorkelmasker ook goed aan op je gezicht waardoor je geen last hebt van waterinsijpeling. Als laatste is het tevens makkelijk om het masker aan en uit te doen. De elastische banden doen hun werk uitstekend en blijven niet hangen in je haren. Ondanks de vele voordelen om te snorkelen met een easybreath snorkelmasker is er tevens een  belangrijk nadeel. Je kan er namelijk niet mee duiken daar het snorkelmasker zich dan vacuüm trekt, je vervolgens geen lucht meer krijgt en de druk op je gezicht te groot wordt. Dit beperkte mijn dieptebereik om te detecteren met de Quest Scuba Tector. Globaal gesteld was de lengte van mijn arm dan ook de diepte waarop ik kon detecteren. In het geval van een rustige zee (zonder golfslag) is je dieptebereik bijgevolg het grootst. Wanneer de golfslag toeneemt en/of de zee ruiger wordt daalt bijgevolg je dieptebereik. Als snorkelend de onderwaterwereld met de Quest Scuba Tector verkennen, heeft mijn interesse voor deze tak binnen de wereld van metaaldetectie gewekt. Ik sta alvast te popelen om de volgende plek in binnen- of buitenland te ontdekken.