GESCHIEDENIS:
Strandjutten is het zoeken op het strand naar aangespoelde spullen. Het jutten ontstond hoofdzakelijk uit armoede. Kustbewoners gingen noodgedwongen op zoek naar zaken die ze konden gebruiken of verkopen. Aangespoeld wrakhout werd bijvoorbeeld als bouwmateriaal of brandstof gebruikt.
Toch was strandjutten nooit een hoofdberoep. De meest strandjutters waren vissers of boeren. Je kon hen meestal vinden op het strand na een zware storm.
Strandjutters beperkten zich echter niet altijd tot het zoeken. Sommigen onder hen maakten grote vuren op het strand met als doelstelling schippers te misleiden. De schipper kwam eens misleid dichterbij omdat hij dacht dat er een haven was maar voor hij het wist, liep zijn schip op de klippen of kwam het vast te zitten op het strand. De strandjutters die op de loer lagen in de duinen gingen dan als de bliksem met de inhoud van het schip er vandoor. Eens de goederen verkocht waren, was er weer extra geld om eten te kopen.
Om dit ‘valse licht’ tegen te gaan bouwde men uiteindelijk vuurtorens. Doordat elke vuurtoren een uniek lichtsignaal heeft kan een schipper herkennen waar hij is en kan hij minder misleid worden.
In tegenstelling tot wat de meeste mensen denken is strandjutten niet toegelaten. Tot op vandaag is strandjutten verboden op de Belgische stranden.
De juridische basis voor dit verbod was tot enkele jaren geleden één van de oudste wetgevende teksten van onze rechtsorde, afkomstig van een edict van Keizer Karel van 10 december 1547.
‘Annopende de verdroncken goedynghen ofte die by der Zee opt Stranghe gheworpen ende aldaer ghevischt ofte ghevonden zijn, dat niemandt en vermagh de zelve te husene ofte daer anne handt te slane, zonder den Ontfanghere van den extra-ordinairen de wete te doene.’
Deze wet werd op 9 april 2007 afgeschaft. Heden ten dage is het verbod op strandjutten enerzijds te vinden in het kustreglement.
‘Het is verboden zonder bijzondere machtiging vanwege ambtenaren of bedienden van de overheid om op de stranden om het even welke materialen of voorwerpen, met inbegrip van de op het strand geworpen wrakken, weg te halen.’
Anderzijds kan er ook gewezen worden op het algemene verbod op toe-eigening van gevonden voorwerpen op openbaar domein. Het is immers verboden om vondsten op openbaar domein (bijvoorbeeld op de openbare weg, maar evengoed op het strand) bij te houden. In de plaats daarvan zal men het goed moeten afgeven aan het gemeentebestuur van de vindplaats.
Strandjutten was en is bijgevolg nog altijd niet zonder risico al is er heden te dage minder te vinden op het strand.
Veel mensen vinden het echter leuk om te strandjutten. Van de zaken die ze vinden, maken ze mooie voorwerpen. Denk maar aan de verschillende wrakhouten meubelen, theelichthouders versiert met scheermessen, juwelen en tal van andere decoraties.
Het leuke aan strandjutten is natuurlijk dat je nooit weet wat je zal tegenkomen. Het is steeds een verrassing om te zien wat op het strand is aangespoeld.
Zo spoelden op 6 januari 2017 duizenden speelgoedeitjes en legoblokjes aan op het Duitse Waddeneiland Langeoog nadat een Deens schip een deel van zijn lading verloor.
De aangespoelde speeltjes waren een uitgelezen kans voor de jeugd om op schattenjacht te gaan.
DE MODERNE STRANDJUTTER:
Ongetwijfeld heb je al eens iemand op het strand zien zwaaien met een metaaldetector. In tegenstelling tot wat velen denken graaft deze persoon niet doelloos putjes maar gaat hij of zij actief op zoek naar verloren munten, juwelen, sieraden…
De link met de strandjutter is dan ook snel gemaakt.
Metaaldetectie op het strand is net zoals in het verleden een hobby en geen beroep.
Het is in tegenstelling tot strandjutten wel toegelaten al dien je je natuurlijk te houden aan het onroerenderfgoeddecreet.
Hiervoor is een basiskennis van archeologische erfgoedzorg en van de vastgestelde code van goede praktijk nodig.
Op het strand doe je echter ook niet zomaar wat je wil. Het is belangrijk om de rust van de strandgangers te respecteren alsook de in concessie gegeven strandloten waarop de zogenaamde baigneurs hun beach bars uitbaten.
Verder valt de zone van de dijk tot aan de laagwaterlijn onder het beheer van de Afdeling Kust. Deze zone is echter in concecessie gegeven aan de lokale kustgemeenten. Om met je metaaldetector aan de slag te gaan op het strand heb je bijgevolg niet alleen een erkenning nodig als metaaldetectorist maar ook de toestemming van de gemeente.
Zelf startte ik met metaaldetectie op het strand in 2008.
Ik schafte mij, wat ik nu zou noemen, een waardeloze detector aan en ging al experimenterend aan de slag.
Ik zette mijn eerste stappen in de metaaldetectie op het strand van Wenduine. Ik koos voor dit eerder rustige strand met een beperkt aantal stranduitbatingen om op die manier de hobby op een rustige manier onder de knie te krijgen.
Ik diende mij noodgedwongen omwille van mijn detector tot het zachte gedeelte van het strand te beperken maar dat vormde op dat ogenblik geen probleem. Het zachte, mulle zand was op zich al voldoende als uitdaging.
Ik had de microbe al snel te pakken en was tijdens de zomermaanden dagelijks op het strand aanwezig.
Met deze eerste detector vond ik werkelijks alles: munten, gouden ringen, halskettingen, speelgoedauto’s en natuurlijk heel veel strandafval.
In 2010 schakelde ik een versnelling hoger in de wereld van metaaldetectie. Na talloze gesprekken met een ervaren zoeker op het strand van Wenduine schafte ik mij een nieuwe detector aan om op het zachte gedeelte van het strand te zoeken.
Voor de aanschaf van de nieuwe detector deed ik een beroep op de expertise van Westcoast Detecting.
Ik koos uiteindelijk voor de Garrett Euro Ace. Een detector waarmee ik tot op vandaag nog het zachte gedeelte van het strand afschuim. Deze detector is naar mijn aanvoelen uitermate geschikt voor het zoeken naar munten.
Eens ik deze detector onder de knie had, liet ik het strand van Wenduine voor wat het was en ging ik dagelijks aan de slag op het strand van Blankenberge. Het aantal vondsten ging die zomer er spectaculair op vooruit.
Toen het einde van het strandseizoen van 2010 naderde en de vondsten traditiegewijs met het wegblijven van de toeristen daalden, ontstond de idee om ook tijdens de herfst, winter en lente te blijven zoeken. Het harde of natte gedeelte was dan voor mij de volgende logische stap en daarmee gepaard gaand de aanschaf van een nieuwe detector.
Opnieuw deed ik een beroep op de expertise van Westcoast Detecting en koos voor de Minelab Safari. De keuze voor deze detector was logisch gelet op de goede resultaten die dit merk kon en kan voorleggen op het zoeken op sterk geminiraliseerde grond zoals het natte gedeelte van het strand.
Sindsdien ben ik jaar in jaar uit hoofdzakelijk terug te vinden op het strand van Blankenberge en omgeving. Al zal je me sporadisch ook terugvinden in de duinen alsook de bossen in de regio.
Wat begon als een hobby is gaande weg uitgegroeid tot een ware passie.
In 2018 breidde ik, met de aankoop van de Minelab Equinox 800, mijn arsenaal aan metaaldetectoren uit. Vooral het lichte gewicht van de Equinox 800 overtuigde mij om deze nieuwste telg van de Minelab familie aan te schaffen. Ik was en ben zeker niet uitgekeken op de Minelab Safari en blijf tot op heden tevreden van zijn prestaties op het strand. De Safari verkopen is bijgevolg niet bij mij opgekomen maar zijn gewicht begon me bij langere zoeksessies steeds meer parten te spelen. De Equinox 800 moet hier een oplossing voor bieden.
In 2019 werd de Quest Scuba Tector aangekocht. Deze handdetector zal voornamelijk ingezet worden op de vakanties in het buitenland om de desbetreffende onderwaterwereld te verkennen.
MISSIE:
Het doel van deze website alsook de informatie die je erop kan terugvinden is:
- Beginnende metaaldetectoristen op weg helpen adhv tips en tricks.
- Metaaldetectoristen een inkijk geven in mijn wereld van strandzoeken dmv het delen van vondsten.
- Het brede publiek laten kennis maken met metaaldetectie en strandzoeken in het bijzonder.
